Kapadokya, Edirne en bezoek uit Nederland

Laat ik eerst maar eens beginnen met het beantwoorden van de vragen die jullie hieronder posten, want dat heb ik nog niet gedaan, erg onaardig van me.

- M’n telefoontje doet ’t weer, dus ik ben weer gewoon bereikbaar op 00905384655937
- Ik heb eigenlijk geen angst of wantrouwen gehad voor welke onbekende dan ook, het blijkt gewoon erg vaak dat dat terecht is (tot nu toe altijd gelukkig). Ik denk dat de Turken hun reputatie wat gastvrijheid betreft wel eer aan doen. Er zitten ongetwijfeld rotte appels tussen, maar ik wil niet al die leuke dingen missen omdat er een paar mensen zijn die kwaad willen. Daarnaast ben ik natuurlijk ook iets minder kwetsbaar dan een meisje van 12, bijvoorbeeld.

Dan heb ik een boel te melden, er is een hoop gebeurd de afgelopen 4 weken, hoewel mijn activiteit op mijn log misschien anders doet vermoeden. 2 weken na mijn trip naar de Zwarte Zee kust ben ik naar Kapadokya geweest, de week erna naar Edirne en de Bulgaarse grens en afgelopen weekend waren m’n ouders hier.

Kapadokya (of Capadocië in ’t Nederlands volgens mij) is een van de mooiste natuurgebieden van de wereld en ligt in het midden van Turkije. Een groepje Turken organiseerde een trip voor de exchange studenten en ik ging natuurlijk mee. We vertrokken vrijdagavond om 10 uur Turkse tijd, dus rond half 11 zaten we wel in de bus en gingen we op weg. De reis zou ongeveer 11 uur duren, dus genoeg tijd om te slapen en voor andere belangrijke dingen. In de bus kwam ik naast Sotiris terecht, een uitwisselingsstudent uit Athene die daar Turks studeert en die ik al een keertje eerder was tegengekomen bij een van de familie dinners. Rond half 2 sliep bijna iedereen wel, gelukkig is zo’n trip toch wel wat anders met volwassen studenten dan met een groep 3de klassers. Onderweg stopten we redelijk vaak, ik weet niet precies waarom, het was eigenlijk vrij storend. Rond 7 uur werd iedereen wel weer wakker en een tijdje later hadden we ons ontbijt in een wegrestaurant. Officieel waren we al in Kapadokya, maar ons hotel was in het echte mooie deel, dus het was nog wel een eindje rijden. Om ongeveer half 12 bereikten we ons hotel, een net maar niet te luxe hotel. Daar hadden we even tijd voordat we gingen lunchen in een restaurant vlakbij. Het bleek ongeveer 2 minuten rijden te zijn vanaf het hotel, maar ja, we hadden de bus natuurlijk niet voor niets gehuurd, dus we gingen met z’n allen de bus in, terwijl niemand begreep waarom we dat niet gewoon even hadden kunnen lopen. De lunch was erg uitgebreid, maar het was wel te merken dat het toch vooral voor toeristen bedoeld was en dus niet zo lekker was als de lunches die ik hier in Istanbul gehad heb. Vanaf dit moment is het niet heel erg zinnig meer om in detail te beschrijven wat voor geweldig mooie dingen we daarna gezien hebben. Woorden komen te kort om ook maar een beetje een indruk te geven hoe mooi het was, Kapadokya is echt het mooiste wat ik ooit gezien heb. Daarom verwijs ik jullie naar mijn foto’s op http://picasaweb.google.com/pieterkonings/Kapadokya en zal ik een beetje proberen toe te lichten wat je erop kan zien. De foto’s zijn trouwens wel redelijk goed gelukt, ik vind ze best wel mooi, hoewel de realiteit natuurlijk nog vele malen mooier is.

Na de lunch gingen we naar ons eerste uitzicht over het typische landschap van Kapadokya met zijn rare vormen. Daarna gingen we naar een dorpje met een kasteel helemaal uit de rotsen gehouwen. Voor Maastrichtenaren waren dit soort dingen (mensen die in grotten wonen en uit rotsen gebeitelde woningen) niet zo bijzonder als voor de rest van de wereld, maar het blijft toch interessant. We klommen het kasteel helemaal op en konden vanaf daar weer van het uitzicht genieten (het is het hoogste punt van de regio). Daarna gingen we naar het volgende dorpje, waar allemaal uitgeholde “fairy chimneys” waren, waarin mensen gewoond hebben (weet niet zeker hoe lang geleden, maar het zag er vrij leefbaar uit). Daar gingen we een van de woningen in en we liepen nog een beetje rond voordat we naar het hotel gingen voor ons avondeten. Dat was redelijk lekker (de toetjes het lekkerste), maar opnieuw vooral voer voor de toeristen. Die avond gingen we naar een avond met traditionele Turkse dansen, waaronder de whirling dervishes (mannen in jurken die ronddraaien, oftewel soefi’s die een spirituele dansen opvoeren) en een buikdanseres. Regelmatig werd het publiek gevraagd om mee te doen, wat het wel extra leuk maakte (zie de buikdansende mannetjes op de foto’s). We hebben een boel verschillende dansen gezien en een hoop lol gehad, wel een geslaagde avond dus.

De volgende dag gingen we naar iets wat bekend is voor iedereen die wel eens in Maastricht is geweest: een ondergrondse stad waar de inwoners van het dorp erboven konden schuilen in tijden van oorlog. Die moeten wel erg klein zijn geweest, want het plafond was overal erg laag. Daarna zaten we nog even in het dorpje erboven en gingen we op weg naar weer een lunch, die vergelijkbaar met de lunch van zaterdag was. Na de lunch gingen we naar een pottenbakkerij, waar voor werd gedaan hoe de potten daar werden gemaakt op traditionele wijze. Vervolgens mocht een van ons ook even proberen en het resultaat mocht er zijn. Na dit uitstapje gingen we weer terug de natuur in en konden we weer lekker klimmen over de overblijfselen van antieke beschavingen, in Nederland zou dat waarschijnlijk niet meer mogen, maar het was des te leuker, en opnieuw was het uitzicht prachtig. Toen we terug naar beneden liepen, vertelde een vrouw uit het dorp dat 3 dagen eerder een toerist was doodgevallen terwijl hij een foto maakte, maar beter dat we dat niet wisten voordat we naar boven gingen. Hierna vertrokken we om de zonsondergang vanaf een mooie plek te bekijken, de zonsondergang misten we net, maar het licht was nog steeds erg mooi, zeker met dat landschap. Daarna was het tijd voor het avondeten en ’s avonds gingen we nog even naar een cafeetje in het dorp in de buurt voor wat thee, backgammon en een waterpijp. De volgende dag, maandag, was een nationale feestdag en we konden dus nog even genieten van het landschap. Dat hebben we ook gedaan, we gingen naar een vallei die iets verder richting Istanbul lag en heel erg mooi en speciaal was. Door de hele vallei waren oude kerkjes verspreid (uitgehold in de rotsen), maar de vallei zelf was eigenlijk nog het mooiste en een goed decor voor de laatste foto’s. Daarna was het toch tijd om terug naar Istanbul te gaan, want de volgende dag was gewoon weer les voor iedereen (en een examen voor mij) en het was nog een paar uurtjes rijden. Rond 1 uur ’s nachts waren we weer thuis. Het examen is trouwens nog redelijk afgelopen, ik had 84% goed.

De dagen erna waren verder niet erg speciaal, buiten dat ik de cijfers voor m’n eerste twee examens terug kreeg, beide (Turks en Logic) 100% goed, toch prettig om te merken dat ik me dus wel aan het systeem hier heb weten aan te passen. Die zaterdag zou een groep studenten in Ottomaanse architectuur naar Edirne gaan, een van de 3 voormalige hoofdsteden van het Ottomaanse rijk. Dat ligt toevallig ook vlakbij de Bulgaarse en Griekse grens en ik had nog steeds een nieuw visum nodig (ik ben Turkije binnengekomen op een toeristenvisum dat maar 3 maanden geldig is, terwijl ik hier voor 4 maanden ben) en er was nog een plekje vrij in de bus, waar ik dus maar dankbaar gebruik van heb gemaakt. Toen we na een rit van ongeveer 2.5 uur aankwamen in Edirne, ging ik gelijk op weg naar de grens, zodat ik daarna zo veel mogelijk tijd in de stad kon doorbrengen en zeker zou zijn van een nieuw visum (aangenomen dat de douane me niet in de boeien zou slaan voor illegaal verblijf in Turkije, wat het toch wel een klein beetje is). Die dag waren er toevallig nog 3 Nederlandse uitwisselingsstudenten van mijn universiteit hier om er een nieuw visum te halen, maar zij waren er al iets eerder, dus ze konden me goede tips geven. Edirne kon ik verlaten met een dolmu, een klein gammel busje die me naar de grens bracht. Onderweg kwamen we langs een enorme file van vrachtwagens die richting EU gingen. Het bleek dat de chauffeurs en bijrijders van de vrachtwagens dankbaar gebruik maakten van de dolmu om even wat inkopen te doen in de stad terwijl hun vrachtwagen in de file stond. Bij het verlaten van Turkije (wat vrij soepel ging) kwam ik in een vreemd niemandsland terecht, een lang stuk leeg land met af en toe een politiepost. Toen ik eenmaal Turkije uit was, belde ik met de andere Nederlanders die me vertelden dat ze even Bulgarije in waren gelopen. Daar heb ik ze dus even ontmoet en na de eerste paspoortcontrole wilden we weer omdraaien om terug te gaan naar Turkije, zo spannend bleek dat stuk van Bulgarije niet echt te zijn. Maar dit vond de mevrouw daar niet goed, ze had ons een soort toegangskaartje tot Bulgarije gegeven en daar moesten en zouden we een stempel op krijgen van de volgende politiepost voordat we het land weer zouden verlaten. Dit hebben we dus maar netjes gedaan voordat we weer naar Turkije gingen. Eenmaal terug in ons nieuwe thuisland moesten we proberen een nieuw visum te krijgen, ondanks dat op ons vorige visum een stempel stond die aangaf dat we nog dezelfde dag het land hadden verlaten. We vonden het wel een beetje spannend, we wisten niet 100% zeker of het wel zou lukken en of de douane wel een goed humeur had die dag. Dit bleek gelukkig wel het geval te zijn, ze wisten precies waar we mee bezig waren en knoopten een praatje met ons aan over ons studentenleven (waar en wat we studeerden). Dat ging dus ook redelijk soepel en we konden terug naar Edirne om de stad te bekijken. De chauffeur van de taxi waarmee we terug gingen wees ons onderweg nog Griekenland aan en oefende z’n Engels met Maarten (een van de Nederlanders, die z’n Turks weer oefende). In Edirne aten we wat en bekeken de mooie moskeeën Eski Cami (de Oude Moskee) en Silimiye Cami (gewoon Silimiye moskee). Deze laatste was de favoriet van zijn architect, Sinan, die ook de Sultan Ahmet Cami (de Blauwe Moskee) en Süleymaniye Cami ontworpen heeft, 2 erg mooie moskeeën in Istanbul. Dat kon ik wel begrijpen, hoewel de Süleymaniye Cami nog steeds mijn persoonlijke favoriet was. Bij de ingang ontmoetten we Gabe (onze chauffeur op de Zwarte Zee kust trip), die had ook mee moeten komen met mijn bus, maar die had zich niet gerealiseerd dat de wintertijd in Turkije een week eerder ingaat dan in Amerika en dus een volgende bus moest nemen. Daarna liepen we nog een straatje met Ottomaanse huizen in, deze bleken nogal slecht onderhouden te zijn geweest, maar het ontwerp was op zich wel mooi. Er stond ook een oude synagoge waar niet heel veel meer van over was. Hierna was het helaas alweer tijd om terug te gaan naar de bus terug naar Istanbul, ik had graag nog meer gezien van Edirne, maar ik zal een keer terug moeten gaan. Op weg terug naar Istanbul kwamen we terecht in de file, waardoor ik nog best laat thuis was (rond 11 uur in plaats van 7 uur).

De volgende ochtend overleed helaas onze huisbaas, die al een hele tijd aan kanker had geleden (voor hem was het dus eigenlijk ook wel beter zo). Hij woonde boven ons en had wel een goede band met mijn huisgenoten, dus we gingen naar de moskee voor zijn uitvaart. We waren er netjes rond 12 uur, wachtten tot na het gebed en het bleek dat het pas om 3 uur was. Maar Sophie, een vriendin van mijn middelbare school nog, was in de stad en ik zou haar ontmoeten, dus ik kon niet naar de begrafenis en ik weet eerlijk gezegd niet of ik dat heel erg vond, ik kende ‘m niet echt en heb geen idee wat ik zou moeten doen. Die middag en avond bracht ik dus door met Sophie en even later ook met wat studiegenoten van haar (ze waren daar met een excursie van hun studie), dat was gezellig en het was ook leuk om te kijken hoe het me af zou gaan als gids door Istanbul. Eerst liepen we wat rond in Taksim, daarna aten we en vervolgens liepen we naar Tophane, dé plek om te relaxen.

Die dinsdag was Sophie bij ons op de campus, ze waren daar om een les te volgen van het vak Ottomaanse architectuur (ja, dezelfde als bovengenoemde). We konden nog even samen lunchen voordat ze weer verder ging met haar programma. De dagen erna waren redelijk saai, ik moest me voorbereiden op m’n micro-economie examen van de week erna, want vrijdag kwamen mijn ouders langs.

Op vrijdagmiddag ben ik ze van het vliegveld gaan halen samen met Özkan, een vriend van me. Het was erg leuk ze weer te zien, het was toch alweer 2 maanden geleden sinds de vorige keer. Die avond aten we in mijn huis samen met mijn vrienden en daarna gingen we met z’n drieën naar Mado, een chique café in de buurt. Op zaterdag hebben we het oude Istanbul bezocht (Blauwe Moskee, Aya Sofya, Grote Bazaar enz.), zijn we uit eten geweest met mijn huisgenoten en ’s avonds zijn we naar Tophane geweest. Op zondag hebben we het moderne Istanbul gezien met chique winkelcentra (waaronder het op een na grootste winkelcentrum ter wereld) en ook even de Aziatische kant. ’s Avonds hebben we bij vrienden van me gegeten en ook dat was erg gezellig. Op maandag moesten ze helaas weer terug naar Nederland en had ik ook weer een examen. Gedurende het hele weekend werden ze ontvangen door mijn huisgenoten en vrienden op een manier waarvan ik zelfs weer onder de indruk was, de Turkse gastvrijheid bewees zich opnieuw.

Nu is het de woensdag erna en ziet het ernaar uit dat de komende weken wat saaier gaan worden, maar het is ook wel goed om weer eens wat tijd te hebben voor andere dingen, zoals huiswerk, dit verhaal schrijven en het zoeken naar master opleidingen. Het kan dus wel weer even duren voordat er weer een verhaal komt, maar deze keer wegens gebrek aan stof.

Groeten uit Istanbul!

Pieter

PS: foto’s van Edirne heb ik toegevoegd aan dit album: http://picasaweb.google.com/pieterkonings/UitwisselingIstanbulHerfst2007DeelII