Sinterklaas & Bursa

Daar ben ik weer, de komende tijd wordt ’t weer druk en ik wil jullie toch maar een stuk van 6 pagina’s besparen. Eerst maar even als antwoord op jullie reacties: het zit er inderdaad niet in dat ik heel veel van Kerstmis mee ga krijgen hier. Het blijft natuurlijk een moslim land en iedereen is in de ban van het offerfeest dat de dagen voor Kerstmis zal zijn. Het wintersfeertje begint wel een beetje te komen, maar zelfs het aantal kerstmannen in heel Istanbul lijkt op 1 hand te tellen. Het zal wel raar zijn om Kerstmis te missen dit jaar (ik heb zelfs gewoon les op Kerstmis), maar misschien is het wel beter om hier te zitten tijdens Kerstmis dan in een land waar iedereen wel Kerstmis viert, maar dan zonder mij. Qua godsdiensten merk je hier eigenlijk iets van de Islam, er staat een moskee op elke hoek van de straat, de meeste vrienden van mij bidden 5 keer per dag en ook toevallig nu ik dit zit te schrijven hoor ik de oproep tot het gebed. Er zijn wel Christelijke en Joodse minderheden in Turkije, maar daar heb ik eigenlijk niks van gemerkt, afgezien van de twee katholieke kerkjes in Taksim.

Ik ben inderdaad wel eens in de moskee tijdens het gebed, dat is ook wel leuk, als de imam het een beetje kan tenminste. Als die goed kan bidden/zingen, voegt dat wel heel veel toe aan de sfeer en schoonheid van de moskee. Een slechte imam kan ook wel een beetje de ervaring verpesten (toch jammer als ie de hele tijd in de microfoon zit te hoesten), maar dat valt meestal gelukkig wel mee. Tijdens het gebed zit of sta ik achterin en kijk ik gewoon toe. Ik ben ook wel eens met een huisgenoot van me naar de moskee geweest en toe zei hij dat ik best mee mocht doen (qua bewegingen), maar daar zou ik me toch niet echt prettig bij voelen denk ik, en daarnaast ken ik de bewegingen zo goed ook nog niet hoewel ik het idee wel een beetje begin te krijgen. Mijn Turkse vrienden kunnen allemaal Arabisch lezen, want iedere moslim wordt wel min of meer geacht om de Koran zelf te kunnen lezen, maar vaak leren ze ook niet meer dan het alfabet, ze weten dus niet precies wat ze lezen. Uiteraard kennen ze de Turkse versie van de verhalen wel, maar ze voelen dat ze dichter bij God zijn als ze de originele teksten lezen, ook al betekent dat dus dat ze niet precies weten wat er van zin tot zin staat. Ikzelf heb eigenlijk niet eens overwogen om het Arabische alfabet te leren, laat staan de woorden, dat zou inderdaad wel leuk zijn, maar ik concentreer me hier vooral op Turks. Daarnaast zie je niet heel veel teksten in de moskeeën buiten de namen van God, Mohammed en de 4 eerste kaliefen na Mohammed (een soort Islamitische pausen).

Ondertussen gaat ’t prima hier. Nog twee 10en terug gekregen voor m’n midterm exams (weer voor Turks en logic), de volgende exams zijn m’n final exams die tussen 2 januari en 13 januari plaats zullen vinden. De week erna, op 19 januari, ga ik weer terug naar Nederland, daarover heb ik nog een beetje gemengde gevoelens, maar hoe het zal zijn, zien we dan wel weer. Twee dagen na mijn trip naar Ankara hadden we een Sinterklaas avondje met de Nederlanders die ook op uitwisseling zijn naar mijn universiteit. Eerst gingen we naar een restaurant met een traditioneel Ottomaanse inrichting die nog wat authentieker werd toen het licht uitviel en we na een kwartiertje in het donker een gaslamp kregen om ons eten weer te kunnen zien. Na het eten (uiteraard op z’n Nederlands afgerekend) gingen we met onze cadeautjes naar een club hoog in een gebouw met uitzicht over de Bosporus en op de Blauwe Moskee e.d.. We hadden ook pepernoten bij ons, maar die werden niet zo heel erg gewaardeerd door het personeel van de club, dus die hebben we maar een beetje van onder de tafel opgegeten. We verdeelden met een dobbelspel de cadeautjes, de verdeling was niet helemaal eerlijk, maar iedereen was blij met z’n cadeautjes en het was een leuke avond. Het was ook lekker weer eens gewoon Nederlands te kunnen spreken zonder je schuldig te voelen dat er iemand bij is die je niet verstaat, wat meestal wel het geval is.

De volgende dag was er een andere Nederlandse activiteit: we waren met alle Nederlandse studenten in Istanbul uitgenodigd op het Nederlandse consulaat-generaal (de ambassade zit in Ankara). Het consulaat is gevestigd in het Palais de Hollande in de kalverstraat van Istanbul (stiklal Caddesi) en ziet er erg mooi uit. We werden ontvangen in een kerkje achter het hoofdgebouw en we kregen een praatje over wat het consulaat doet. Daarna bekeken gingen we naar de woonkamer van de consul die ook dienstdoet als ontvangstkamer voor gasten (de koningin heeft er eerder dit jaar nog gezeten) en dus ook voor ons. We hadden lunch met de studenten van de andere universiteiten en ik zat bij de consul aan tafel. We hebben erg boeiende gesprekken gehad, de consul heeft in veel landen gewoond en veel interessante dingen gedaan namens de Nederlandse regering. Na een goede lunch gingen we nog even wat drinken met de Nederlanders. Van hen begrepen we dat wij toch wel op de beste en leukste universiteit zitten, met de mooiste campus uiteraard. Eigenlijk wist ik dat al wel, maar toch prettig om bevestiging te krijgen.

Op vrijdagmiddag kwam Jonne, een vriend uit Nederland. Op vrijdag en zaterdag hebben we mijn buurt een beetje verkend en natuurlijk het standaard programma rond het oude Constantinopel met de Aya Sofya en zo. Ik begin me er erg thuis te voelen zo, ik ben er ondertussen vaker geweest dan de meeste mensen uit Istanbul. Zondag zijn we naar Bursa geweest, dat ligt zo’n 100 kilometer onder Istanbul aan de andere kant van de Zee van Marmara (de zee tussen de Middellandse Zee en de Zwarte Zee). Bursa was de tweede hoofdstad van het Ottomaanse rijk (in de 14de eeuw) en ligt tussen hoge bergen die hoog genoeg zijn om op te skiën in de winter. Het is de 4de stad van Turkije qua inwoneraantal, maar het bleek een mooi en rustig stadje te zijn, voor zover je een miljoenenstad natuurlijk een stadje kan noemen, maar die indruk kreeg ik in ieder geval wel. De reis heen was zo’n 3.5 uur en ging voor een deel per boot over de Zee van Marmara. Toen we eenmaal waren aangekomen, namen we een taxi van het busstation naar het centrum en zochten we een VVV. Dat bleek in het weekend gesloten te zijn en we waren dus aangewezen op mijn Lonely Planet. Dat was goed genoeg, want we hebben leuke dingen, mooie moskeeën en gezellig winkelstraten gezien. Tegen 5 uur hadden we wel het idee dat we het meeste hadden gezien, terwijl onze bus pas om 9 uur zou gaan. Dus zochten we een kantoortje van het busbedrijf van onze bus om de reis om te boeken naar een eerdere bus. Toen we aankwamen was de kantoorhouder net klaar met de vorige klant en vroeg ons even te wachten, hij moest even een vuurtje halen bij de buurman, dat kan alleen maar in Turkije... Het omboeken ging soepel en we namen de bus van half 8, rond 12 uur waren we weer bij mij thuis in Istanbul en gingen we lekker slapen. De volgende dag bezochten we het moderne Istanbul en op dinsdag bracht ik Jonne weer naar het vliegveld waarna het gewone leven weer begon.

Voor een paar dagen tenminste, morgen ga ik met wat vrienden uit een van m’n courses naar het speelgoedmuseum, ik weet niet zeker of dat nou zo boeiend is, maar het zal wel gezellig worden. Hopelijk gaan we ’s avonds naar een voetbalwedstrijd van Beikta, een van de 3 grote clubs van Turkije en daarna ga ik Krista van het vliegveld ophalen, die ik na 3 maanden eindelijk weer zie. Ze blijft tot woensdag en diezelfde avond neem ik waarschijnlijk de bus naar het zuiden om een tripje te maken gedurende de dagen van het offerfeest. Wat we precies gaan doen, is nog niet duidelijk, maar het staat vast en zeker in mijn volgende log.

Groeten uit Istanbul!

PS: weer een linkje naar mijn foto’s: die van de Sinterklaas avond staan op http://picasaweb.google.com/pieterkonings/UitwisselingIstanbulHerfst2007DeelIII, en omdat dat account volstaat, staan de foto’s van Bursa en de rest van de foto’s die ik hier zal maken op http://picasaweb.google.com/p.konings/UitwisselingIstanbulHerfst2007DeelIV