Ankara en zo

Dit schreef ik een week geleden, ik zet mijn avonturen van de week erna in m’n volgende blog om de lengtes van mijn verhalen een beetje binnen de perken te houden.

Natuurlijk was het iets te pessimistisch om te verwachten dat er niks zou gebeuren voor een paar weken, dat kan ik me eigenlijk ook niet veroorloven in de korte tijd die ik hier ben. Ik heb me de afgelopen tijd vooral bezig gehouden met m’n midterm exams (die, voor zover ik de resultaten heb, redelijk goed zijn verlopen), maar tussendoor heb ik toch nog wel wat ondernomen. Zo werd er vorige week een tour over de “historica peninsula” van het Istanbul georganiseerd door de exchange commission. We kregen een rondleiding door een van de leraren van mijn universiteit, een legendarische professor in de geschiedenis van de Ottomaanse architectuur. We moesten ’s morgens al om half 9 verzamelen bij de poort van de campus en verrassend genoeg waren zo goed als alle studenten op tijd, maar de chauffeur was veel te laat. Dus bereikten we rond half 10 eindelijk een poort van de Istanbulse omwalling, die deed me erg denken aan de omwallingen die je ook in Frankrijk ziet. Daarna bezochten we de Fatih moskee, de Sehzade Moskee en de Süleymaniye. Die laatste had ik al een paar keer gezien, maar die andere twee (en de buurt er omheen) had ik nog niet gezien, leuk om toch nog wat nieuwe dingen te ontdekken. De professor gaf op een leuke manier uitleg over alles wat we zagen en dat maakt die oude gebouwen toch wel wat interessanter. Eigenlijk hadden we nog meer moeten zien, de professor bleef ons ook maar aansporen om sneller te lopen, maar omdat we te laat en te langzaam waren, moesten we al naar onze lunch en verliet de professor ons. Daarna stonden nog de Aya Sofya, Blauwe moskee en het Topkap paleis op het programma, maar ik ben alleen nog maar naar de Aya Sofya geweest, die andere heb ik toch al meerdere keren gezien en zal ik sowieso nog wel een paar keer bezoeken.

Afgelopen weekend had ik nog niks op het programma staan, terwijl m’n midterm examens nu wel afgelopen zijn, dus vroeg ik een vriend van me in Ankara of hij in Ankara zou zijn en of ik langs mocht komen, en dat mocht uiteraard. Vrijdagochtend kwam eerst het nieuws over het neergestorte vliegtuig van AtlasJet, dat kwam toch wel dichtbij (figuurlijk), een leraar van mijn universiteit en 2 van haar assistenten zaten erin en in principe had ik ook in dat vliegtuig kunnen zitten als ik had besloten om Isparta te bezoeken in plaats van Ankara... Maar dat was gelukkig niet het geval en ik kon gewoon die middag mijn busticket naar Ankara boeken bij het kantoortje bij ons in de straat. Ik moest later die middag terugkomen om door een pendelbusje opgehaald te worden om naar een groter busstation gebracht te worden en vanaf daar vertrok de grote bus naar Ankara. Ik voelde me niet helemaal gemakkelijk, want het was allemaal nieuw voor me en ik had geen Turk bij me, dus ik was op m’n eigen Turks aangewezen. Maar gelukkig kwam het allemaal goed en stond ik na een reis van dik 6 uur in Ankara op het busstation daar. Met mij stapte een vrouw in burka uit en haar man kwam gelijk op haar aflopen, ik vroeg me wel af hoe hij nou kon weten dat zij ’t was... maar ja, zij was ook de enige in burka, misschien was dat ’t wel, of ze kent haar neus gewoon heel goed (die was nog ’t enige zichtbare lichaamsdeel). Ik belde mijn vriend Ukbe en die was er een kwartier later. Hij kwam me met z’n auto en een vriend van hem, Frat, ophalen en we reden naar Frats huis, dat bleek een erg ruim appartement (voor hem alleen) in een nieuwbouwwijk aan de rand van de stad. We waren uiteindelijk pas rond half 3 thuis, dus was het gelijk tijd om te slapen. Dat was eigenlijk nog een van de beste dingen van de trip, ik had een bed om in te slapen! Dat was ook alweer zo’n 7 weken geleden, dus dat beviel wel.
De volgende dag hadden we ontbijt met z’n drieën en gingen we op weg naar een van de belangrijkste plekken van de Turkse republiek: de Antkabir, de tombe van de grote Ataturk. Na Ataturks dood (ja, hij bleek sterfelijk te zijn, hij overleed aan cirrose) is er een enorm complex gebouw ter ere van hem en de republiek die er zonder hem natuurlijk niet zou zijn geweest. Het complex bestaat uit een groot plein, een enorme tempel (de tombe zelf) en wat musea over de post-Ottomaanse geschiedenis van Turkije. Het is een soort pelgrimsoord voor de Turken en te zien aan de foto’s, komen de premier en president er regelmatig om speeches te houden. Het is moeilijk om er niet onder de indruk te raken van hoeveel respect de Turken voor Ataturk hebben (het is echt Charles de Gaulle keer duizend), maar wat ik er verder over denk, gaat waarschijnlijk in tegen artikel 301 van de Turkse grondwet, dus bedenk dat er zelf maar bij. Ankara is waarschijnlijk de beste plek om dit te merken, dus het is zeker aan te raden voor toeristen om er langs te gaan voor een dagje of twee. Maar voor de rest is Ankara niet echt een geweldige stad, zeker niet vergeleken bij Istanbul. Het is vooral een stad van ambtenaren, ministeries en het leger, dus er is niet echt een authentieke sfeer en bijna alle gebouwen zijn nieuw. Voordat Ataturk Ankara hoofdstad maakte, was het eigenlijk ook niet veel meer dan een stadje van middelmatige grootte. Na ons bezoek aan de Antkabir verkenden we een deel van de rest van de stad. We wilden een kijkje nemen in het oude parlementsgebouw van Ankara, maar het was erg moeilijk een parkeerplek te vinden. Uiteindelijk wenkte een man ons om in een straatje komen te staan waar het eigenlijk verboden is om te parkeren, dat gebeurt op heel veel plekken in Ankara, je betaalt deze mannetjes om te zorgen dat de politie je geen boete geeft voor fout parkeren. Ik weet niet precies hoe het werkt, maar dat het niet helemaal halal is, is wel duidelijk. Het parlement bleek dicht te zijn en we reden door naar de Hac Bayram Moskee waar een van de belangrijke moslims begraven ligt. Ukbe en Frat moesten ook even bidden, dus dat waren twee vliegen in een klap. Vervolgens gingen we naar de oude citadel van de stad uit de 9de eeuw, helaas was het al erg donker, dus van de citadel zelf hebben we niet veel gezien, maar wel van een van de restaurants waar we redelijk lekker aten. De bediening was niet echt aardig, maar we hadden uitzicht over de hele stad (hoewel we om een of andere reden niet aan het raam mochten zitten). Na het eten gingen we naar een bekend waterpijpcafé om even te relaxen voordat we teruggingen naar de plaatselijke piraat in Frats wijk (die zat PSV-Willem II te kijken) om een DVDtje te kopen en die daarna samen te kijken. Tegen het einde van de film was het wel weer laat genoeg om te gaan slapen, dus dat deden we dan ook maar.
De volgende dag, zondag, moest Frat huiswerk maken, dus Ukbe en ik hebben hem afgezet bij de bieb van de universiteit en wij hebben de rest van de campus nog even bekeken. Die is wel erg anders dan die van de mijn universiteit, het is een 20 jaar oude campus en hij is enorm, veel studenten gaan ook met de auto naar hun lessen, ook al wonen ze op de campus. Ik begrijp dat het in de winter minder gezellig uitziet dan normaal, maar ik ben toch wel blij om in Istanbul te studeren, mijn campus is toch iets sfeervoller en heeft een stuk mooier uitzicht. Na de campustour gingen Ukbe en ik op weg naar de Ata Toren, een toren die uitzicht biedt over de hele stad. Het kostte bijna een uur om het te vinden (ook al kan je ‘m van overal zien), maar het uitzicht was wel een ritje waard. We kregen goed uitzicht over de stad en het restaurant waar we warme chocomel dronken, draaide rond, zodat we alles op ons gemak konden bekijken. Na de chocomel haalde we een bekertje maïs bij een stalletje en gingen we op weg naar onze laatste bestemming: de Kocatepe moskee. Het is een van de grootste moskees ter wereld en was dus ook erg indrukwekkend, hij is echt enorm. Daarna gingen we nog even naar een boekenwinkel in de buurt om wat leesvoer voor mijn terugreis te halen, zodat ik me niet 6 uur lang hoefde te vervelen. Er was helaas niet echt veel keus in Engelse boeken, dus kocht ik wat tijdschriften en gingen we op weg naar het busstation. Daar namen we afscheid en zocht en vond ik mijn bus. De terugreis ging goed, afgezien van het feit dat ik helemaal niks had aan mijn tijdschriften omdat de chauffeur last van mijn lampje had en ik dus niks te doen had. Ik had niet veel beters te doen dan slapen dus, daarom zit ik dit verhaal nu om 4 uur ’s nachts te schrijven terwijl ik nog niet echt moe ben... Al met al was het een leuk weekend en ik ben blij dat ik in Ankara ben geweest en bij Ukbe en Frat op bezoek ben geweest, maar ik voel niet echt een drang om weer terug te gaan naar Ankara, dat heb ik nu wel gezien volgens mij.

Gauw meer dus over mijn avonturen met de Nederlanders, op het Nederlandse consulaat en in Bursa

PS: nieuwe foto's staan op http://picasaweb.google.com/pieterkonings/UitwisselingIstanbulHerfst2007DeelII