Izmir, Efes, Pamukkale en Kerst

Allereerst fijne feestdagen voor iedereen. Ik heb net de raarste Kerst ooit achter de rug, of eigenlijk wel de normaalste, ik moest gewoon naar de les en er was bijna niemand die zich realiseerde dat het Kerst was (hier tenminste). Ik kan me een leukere Kerst voorstellen, maar er was genoeg te doen i.v.m. mijn examen van gisteren. Maar eerst nog even terug in de tijd...

De week na Bursa was Krista hier op bezoek. Dat was natuurlijk heel erg leuk, het was al weer bijna 3 maanden geleden dat we elkaar gezien hadden. We hadden een hostelletje in Taksim (bij mij thuis worden in principe geen meisjes toegestaan, hoewel Kirsta bij wijze van uitzondering wel even op bezoek mocht komen) en we hebben de stad verkend zoals ik dat bij mijn vorige bezoeken ook gedaan. Afwijkend van het standaard programma was de voetbalwedstrijd waar we naartoe gingen: Beikta, een van de grote drie van Turkije, speelde tegen Ankara Gücü en ik wilde al heel lang naar een Beikta wedstrijd en die kans grepen we nu dus. Het was leuk om eens in zo’n wedstrijd te zijn, het stadion was erg vol en de fans waren extreem enthousiast, ze bleven maar zingen. Gelukkig won Beikta de wedstrijd. Foto’s staan op m’n Picasa (link staat beneden).

Op woensdagavond bracht ik Krista weer terug naar het vliegveld en ging ik weer naar huis waar de voorbereidingen voor het offerfeest werden getroffen. De volgende dag ging Ibrahim ’s ochtends naar het feestgebed en kwam hij later terug met 2 vrienden en kookte hij een uitgebreide vleesmaaltijd (uiteraard van vers geslachte dieren). De rest van de dag verliep vrij gewoon, maar ’s avonds ontmoette ik Maarten op weg te gaan naar Izmir. Er zou dat lange weekend (4 dagen) een trip georganiseerd worden naar Izmir, Efes en Pamukkale, maar die werd afgelast wegens een gebrek aan interesse, maar Maarten en ik wilden er eigenlijk toch wel heen, dat hebben we dus gedaan. We namen de shuttle service vanuit mijn straat naar een groot busstation in Istanbul waar we eerst een kaartje terug naar Istanbul probeerden te vinden, we wilden maandagochtend wel weer terug zijn, maar aangezien er enorme aantallen mensen dan terugkomen van familie was het niet vanzelfsprekend dat dat zo maar zou lukken. Het lukte inderdaad ook niet om daar een kaartje te krijgen, we hoopten maar dat we de volgende dag in Izmir iets zouden kunnen vinden. Na een vermoeiende reis van ongeveer 9 uur waren we ’s ochtends rond 9 uur in Izmir. Op het busstation aldaar gingen we weer op zoek naar een reis richting Istanbul, bij het 5de busbedrijf hadden we beet: op zondagavond waren er 2 plekken vrij in de bus van 1 uur, gelijk geboekt dus. Daarna namen we een shuttle service naar het centrum en boekten we een kamer bij een hotel dat in de Lonely Planet aangeraden werd. Na onze kamer geïnspecteerd te hebben (hij was netjes genoeg) trokken we naar het centrum van Izmir. Izmir is de derde stad van Turkije in inwoneraantal, er wonen een kleine 3 miljoen mensen. We verkenden een beetje het centrum en de boulevards. Er was ons aangeraden om de kabelbaan de bergen in te nemen om een mooi uitzicht over de stad te krijgen, dus dat deden we, ook al was het een half uur met de bus. Eenmaal daar bleek dat ie een jaar dicht was, dus we konden weer een half uur terug. Vanaf het centrum liepen we door de bazaar (waar we lunch hadden) naar de agora van Izmir. Izmir bleek ook een oude stad te zijn, de mens zit er al zo’n 5000 jaar, dus er is nog best wat over van de oude Grieken, die zaten er ook (de nieuwe Grieken trouwens ook, tot na de Eerste Wereldoorlog nog). De agora was niet superboeiend, zeker vergeleken met wat we de dagen erna zouden zien was het niet veel meer dan een hoop stenen en wat losse pilaren. Vanaf de agora liepen we door een arme buurt richting het kasteel. In deze buurt waren een hoop families op straat in verband met het offerfeest. We kwamen ook langs een koe die aan een boom gebonden stond en vroegen ons af of ie de dag zou overleven. Eenmaal boven aangekomen bij het kasteel bleek van niet, vanaf daar konden we de koe in stukken op de grond zien liggen. Buiten een dode koe konden we ook de stad overzien, dat was toch wel een mooi uitzicht. Leuk aan Izmir is dat het zo’n ruime stad is, zeker vergeleken bij Istanbul is het echt een rustig stadje (ik ben benieuwd hoe Utrecht zal lijken als ik daar weer ben). Nadat we nog even over de boulevard hadden gelopen, bleek dat we eigenlijk wel het meeste van Izmir hadden gezien (wat betreft interessante dingen tenminste), dus was het tijd om te relaxen en een cafeetje met een backgammon spel op te zoeken. Maarten en ik speelden wat spelletjes tot hij even ging bellen, terwijl hij belde, kwam er een Turk naar me toe die claimde dat hij goed kon spelen en dat wilde ie natuurlijk wel even laten zien. Ik versloeg hem 2 keer, waarvan een dubbelpunter. Dat was waarschijnlijk wel een beetje gezichtsverlies tegenover z’n vrienden, maar hij kon er gelukkig de humor van in zien. Nadat we genoeg hadden van backgammon, gingen we op zoek naar een goede plek om te eten. We kwamen een hip restaurant terecht waar ze goed eten en goede muziek hadden. Na het eten bleven we nog even wat drinken en kregen we gezelschap van een Turk uit Istanbul die we op het kasteel al tegen waren gekomen. We hebben er nog 2 uur gezeten of zo voordat we terug gingen naar ons hotel.

De volgende dag was het tijd om naar Efes (of Ephesus, weet niet zeker wat de Nederlandse naam is) te gaan, dus gingen we weer terug naar het busstation en vanaf daar namen we een busje richting Selçuk (anderhalf uur rijden). Op het busstation van Selçuk kwamen in het toeristisch gebied terecht: we wilden een ticket naar Denizli boeken voor die avond en we werden “geholpen” door mannetjes die Engels spraken (ik heb geleerd dat je altijd argwaan moet hebben als een Turk Engels spreekt, dat is meestal een teken dat ie ook goed is in het oplichten van toeristen, helaas...). Het eerste mannetje claimde dat hij de enige was die nog een reis had naar Denizli, maar we wilden het toch nog even verder proberen en bij het eerstvolgende loket kregen we een ander aanbod op een betere tijd. We wilden eigenlijk nog wat later gaan, dus we wilden nog verder kijken, ook al zei ook deze 2de verkoper dat hij de enige was die nog een reis had. We liepen toch verder, waarop de verkoper erg beledigd reageerde en zei dat hij geen plek meer beschikbaar had. Gelukkig had ook de 3de verkoper 2 plekken voor ons en deed geen poging ons op te lichten en dus boekten we onze tickets bij hem. Daarna liepen we richting Efes, via de overblijfselen van de tempel van Artemis (niet veel meer dan 2 pilaren en een hoop stenen, ook al was het een van de zeven klassieke wereldwonderen). Efes schijnt de best bewaarde klassieke stad van het oost Mediterrane gebied te zijn en dat kan ik best geloven, het was de eerste keer dat ik zo’n complete stad zag (uit de klassieke oudheid dan). De straten waren er nog, de arena was nog heel, de bibliotheek stond voor een groot gedeelte nog overeind en de straten waren er nog. Dat het zo’n complete stad was, maakte het wel veel leuker en makkelijker om te bedenken hoe het geweest moet zijn om als Romein te leven. Een stuk interessante dan van die afgebrokkelde arena’s met stomme audio guides zoals ik die uit Frankrijk ken. Hoewel we wel concludeerden dat die Turken wel wat slimmer met hun toeristische attracties om zouden kunnen gaan, als ze alles wat strakker zouden organiseren, goede uitleg geven bij de verschillende bezienswaardigheden en wat handige wegwijs bordjes neer zouden zetten, zou dat de ervaring een stuk praktischer, interessanter en aangenamer maken. Helaas was er niet zo veel van over dat we ons veel langer dan 2.5 uur konden vermaken, dus vertrokken we weer richting Selçuk waar we even het Efes museum bekeken, wat aten en een praatje met de ober maakten. Het was gedurende alle 3 dagen leuk om te merken dat er zo positief gereageerd werd op het feit dat we een beetje Turks spraken, waarschijnlijk wel een groot contrast met al die “domme” toeristen die ze gewend zijn van de zomer. Al gauw daarna vertrok onze bus richting Denizli en na een rit van anderhalf uur of zo waren we er, boekten we tickets richting Izmir voor de volgende dag en namen we een busje richting Pamukkale (het doel voor de volgende dag). Helaas was Pamukkale niet de eindhalte en kwamen we er iets te laat achter dat we er al voorbij waren, maar gelukkig was er in het volgende dorp, Karahayt, ook een mooie kamer voor ons beschikbaar. Het was zelfs, denk ik, de meest luxueuze en grootste hotelkamer die ik ooit gehad had (hoewel dat ook weer niet heel veel zegt, maar ik was er in ieder geval wel tevreden mee). Nadat we onze spullen gedumpt hadden, gingen we wat eten en daarna in een cafeetje thee drinken, waterpijp roken en backgammon spelen, als goed geïntegreerde Turken. Na een goede nacht vertrokken we de volgende dag na het ontbijt richting Pamukkale, een van de bekendste toeristische trekpleisters van Turkije. Pamukkale (letterlijk “katoen kasteel”) is een gebied met kalk- en zoutafzettingen (travertines in het Engels) ontstaan door de natuurlijk aanwezige waterbron. Door de kleur en vormen van de afzettingen ziet het er erg mooi uit. Vanwege de aanwezigheid van de bron, werd er lang geleden een stad gesticht die we nu kennen als Hierapolis. Dat zijn daar dus de twee interessante dingen om te zien. Toen we het gebied met de Travertines betraden, bleek dat we er onze schoenen uit moesten doen om het gebied niet te beschadigen, dat begrepen we natuurlijk wel, maar ondanks dat het weer relatief goed was, was het toch niet echt erg prettig om in 10 graden met natte en blote voeten rond te gaan lopen. Maar gelukkig werd het water al gauw warmer naar mate we hoger kwamen en was het eigenlijk wel lekker. Na veel foto’s liepen we door naar de overblijfselen van Hierapolis. Die vielen wel een beetje tegen naar Efes, maar opnieuw was er nog wel veel over van de structuur van de stad, dus het was toch wel leuk om te zien. Nadat we die ook van ons lijstje hadden afgevinkt, gingen we weer op weg naar Dinizli om vanaf daar (na nog wat kopjes thee) de bus richting Izmir te nemen. We waren veel te vroeg in Izmir, dus ook daar gingen er wat kopjes thee en spelletjes backgammon doorheen voordat we weggingen. Om 1 uur moesten we bij de balie van ons busbedrijf zijn, dat deden we dus netjes en met ons nog een boel anderen. Er was heel wat discussie aan de gang, maar helaas konden we het niet volgen, een beetje zorgen maakten we ons wel, maar er werd ons verzekerd dat er niks aan de hand was. Uiteindelijk bleek het inderdaad allemaal ongeveer te gaan zoals gepland en om half 2 ’s nachts reden we eindelijk weer weg richting huis, naar Istanbul. De volgende ochtend waren we rond half 11 op het grote busstation van Istanbul en rond 12 uur was ik weer thuis.

De daarop volgende dagen verliepen rustig, ook al was het Kerstmis. Mijn huisgenoten waren druk bezig met de voorbereidingen voor de Turkish Culture Night van donderdag en ik was druk bezig met mijn logic examen van donderdag. Mijn examen ging redelijk, maar kon wat beter, ik vrees dat ik mijn gemiddelde van een 10 niet heb kunnen houden. Helaas was ik door mijn examen te laat voor de Culture Night, dus miste ik daar het beste gedeelte (de leger band en het diner), maar ik kon toch nog wat leuke dansen en beeldende kunstvormen zien. Ook dat was een leuke avond dus, een mooie afsluiter van alle activiteiten in Istanbul.

Nu zijn mijn lessen afgelopen en heb ik de komende 2 weken final exams. Daarna heb ik nog 1 week voordat ik terug naar Nederland mag/moet. Als het goed is, schrijf ik voor die week geen logs meer, want ik zou vanaf nu alleen nog maar met m’n exams bezig moeten zijn.

PS: Opnieuw geldt dat m’n foto’s waarschijnlijker meer zeggen dan mijn verhaal, dus weer een linkje: http://picasaweb.google.com/p.konings/UitwisselingIstanbulHerfst2007DeelIV