De laatste dagen voordat het studeren begint

Vrijdag ben ik eindelijk eens echt de straat uit geweest en de toerist uitgehangen. Hao, de Chinese student, had met wat Turkse jongens afgesproken om naar Kapal Çars, de grote bazaar, te gaan. Dat is een eindje rijden, eerst met de bus onze wijk uit en dan overstappen op de tram richting de toeristische attracties (blauwe moskee, Aya Sofya etc.). Onderweg kom je over de brug van Geert Mak en zie weer eens hoe krankzinnig het verkeer hier is. Vooral taxi’s rijden als gekken, laatst zat ik in een taxi die 80 reed midden in de stad waar je maar 20 mag rijden. En als je bedenkt dat m’n huisgenoten moesten lachen toen ik vertelde dat je in Nederland een boete krijgt als je te hard rijdt... In ieder geval, het was nog een eindje lopen toen we met de tram aankwamen, tot mijn verbazing was het nogal rustig, maar dat bleek met de ramadan te maken hebben. Voordat we de grote bazaar bereikten, moesten we door de kruidenbazaar, dat is een echt fata morgana tafereeltje, als je al die kleuren daar ziet, kan je nauwelijks geloven dat het allemaal gewoon eten is en niet een soort van decor. De grote bazaar bleek inderdaad erg groot te zijn, er zijn 40.000 winkeltjes! Het was niet zo mooi als de kruiden bazaar, maar toch wel leuk om te zien, al die winkeltjes met verkopers die je constant aanspreken, en natuurlijk het bijbehorende onderhandelen... Hao ging op zoek naar een pijp, blijkbaar zijn er van die pijpen met een Sultan hoofd als pijpenkop en die wilde ie graag en voor niet meer dan 20 lira (=€11.50). Het begon niet heel erg succesvol, de eerste verkoper wilde 140 lira voor 1 pijp, toen Hao uiteindelijk wegliep, bood de verkoper nog een pijp voor 40 lira aan, maar dat was te veel dus. Bij de volgende verliep het ongeveer hetzelfde, maar bij de derde kreeg hij er uiteindelijk 2 voor 38 lira! Toch goede zakenmannetjes, die chinezen... Ik heb zelf ook wat souvenirs gekocht, maar die begonnen gelukkig bij wat redelijkere bedragen, dus ik hoefde niet al te veel moeite te doen om af te dingen. Die verkopers spreken trouwens best goed Engels, nog bijna beter dan de studenten van de universiteit hier. Ze zijn wel erg irritant, als je heel even blijft staan, zit je zo 5 minuten aan ze vast... Maar toen was het tijd om te bidden (op vrijdagmiddag gaat het overgrote deel van de mannen naar de moskee voor het vrijdaggebed) en Hao en ik gingen eten. Onze Turkse reisleiders brachten ons naar een restaurant dat volgens hen wel goed was, toen we binnenkwamen werden we gelijk door een ober naar boven geleid, wat een ander restaurant bleek te zijn... Maar we hebben toch redelijk goed gegeten, alleen kon het weer niet tippen aan de maaltijden die ze hier thuis eten. Na het eten zijn we nog even de bazaar op gelopen om wat ansichtkaarten te kopen, maar het vrijdaggebed was al gauw afgelopen en we spraken af om weer naar buiten te komen en onze gidsen daar te ontmoeten, maar ja, welke poort was ’t ook alweer... Uiteindelijk hebben we hen maar naar ons toe laten komen, we kwamen er niet meer uit. Toen bleek dat Hao alweer moest gaan naar z’n vriend hier en ’s avonds zou hij weer naar Duitsland gaan, even snel afscheid genomen dus en ik ging met de Turken naar de Sultan Ahmet moskee (blauwe moskee). Daar was een soort boekenmarkt op het binnenplein en zij wilden er een uur lang gaan shoppen, daar had ik uiteraard niet zo’n zin in, dus ik ben naar binnen gegaan. Vorig jaar was ik er ook al geweest met Hasan en co, toen konden we door de moslim ingang naar binnen, maar nu moest ik met de rest van de toeristen naar binnen, dat was dus een kwartier wachten.. Eenmaal binnen verbaasde ik me weer over de grootte van de moskee, de koepel schijnt tegen de grenzen van het mogelijke aan te zitten, en dat al een paar eeuwen geleden.. Na een uurtje waren mijn gidsen uitgeshopt en liepen we terug naar de tram. Als je de Sultan Ahmet moskee uitloopt, kijk je recht tegen de Aya Sofya moskee aan, echt mooi is ie niet, maar als je weet welke geschiedenis erachter zit, moet je toch wel een beetje onder de indruk zijn. Na weer een lange reis met het OV door de spits was ik weer thuis en hebben we gegeten. Er was Turkse pizza besteld (nee, niet wat we in Nederland Turkse pizza noemen), met vlees... heb ’t meeste eraf gegooid, maar ook een beetje ervan opgegeten, niet echt een aangenaam idee, maar misschien gaat ’t zo toch nog wennen. ’s Avonds heb ik nog een beetje Lost zitten kijken en voor ik ’t wist was ’t alweer 2 uur...
De volgende ochtend was ik dus ook pas om half 1 wakker, lekker rustig opgestaan en nog een beetje wakker zitten worden in de woonkamer. Tanju stelde me voor om met ‘m mee te gaan naar zijn familie, we zouden dan alleen zondagavond pas weer terugkomen en ik had me voorgenomen om m’n stagerapport in ’t weekend af te maken... Aangezien dat nog wel een paar uur zou kosten, moest ik helaas het aanbod weigeren, ik hoop dat dat niet een al te ernstige belediging is hier... Maar even later ben ik dus naar de studieruimte gegaan om aan m’n rapport te werken, niet echt leuk werk, ik had er al zo’n 260 uur in zitten en ik vond ’t eigenlijk wel genoeg geweest, maar ja, ’t moest toch gebeuren. Ik heb niet heel erg geconcentreerd zitten werken, maar ben toch verder gekomen. Tussendoor ben ik even naar huis gegaan om te eten, Zeki (een huisgenoot) had lekker (vegetarisch) gekookt, dus daarna kon ik er weer tegenaan. Ik ben toen naar een andere studieruimte op de andere campus geweest, want die andere ging te vroeg dicht. Dat bleek een zaal te zijn waar ook heel wat zwerfkatten hun huis gevonden hebben, af en toe schrik je als er eentje langs je benen loopt of ineens voor je op de tafel springt, maar voor de rest wel gezellig. Ook toen werd ’t weer laat, om half 4 sliep ik.
Vandaag heb ik ook nog een tijdje aan m’n rapport zitten werken, toen een vriend proberen op te zoeken in de Superdorm. Hij was er niet, maar ’t was wel interessant om de Superdorm te zien, daar zitten de meeste exchange mensen en daar had ik ook kunnen zitten. Maar ik ben blij dat ik in een ander appartement zit, het is er echt verschrikkelijk kaal, allemaal van die lege ziekenhuisgangen. Ik moest me er ook inschrijven als visitor (zonder pasje mag je niet het gebouw in) bij een man die niet eens Engels sprak, beetje jammer...
Een paar uur later ben ik terug gegaan om daar te eten, dat was gezellig en weer lekker. Op de terugweg naar de bieb om m’n stagerapport af te werken, dat heb ik net gedaan. Dat voelt wel goed, kan ik morgen met een schone lei aan m’n eerste les beginnen. En zometeen naar huis, ik denk dat de man die net langskwam zei dat we zo weg moesten, maar dat weet ik niet zeker, hij sprak namelijk Turks..
O ja, ik zet al m’n foto’s op http://picasaweb.google.com/pieterkonings/UitwisselingTurkijeHerfst2007, ik ben bereikbaar op 0090 538 4655 937 en fanmail mag naar Nispetiye Caddesi 41, Daire 1, Rumelihisarüstü Sariyer Istanbul.

Over een paar dagen weer meer over het studentenleven in Istanbul!