Turkse gastvrijheid

De rest van de week bleek toch niet zo saai te zijn als ik had verwacht. Zondagavond gingen we dus naar een familie dinner, georganiseerd door mijn vrienden van de exchange commission. Het was aan de andere kant van de Bosporus, in Azië, dus het was een flinke reis. Daar kwam nog bij dat we in de verkeerde bus stapten, dus op een gegeven moment hebben de Turkse jongens die bij ons waren maar onze gastheer gebeld om te vragen of ie ons kon ophalen. Na een kwartier langs de snelweg te hebben gestaan, kwam onze gastheer met z’n college advocaat (mooie auto’s dus) ons ophalen. Het was even checken of ze wel de goede waren, want niemand kende onze gastheren. Toen reden we naar het huis waar we in de gastensalon ontvangen werden, de mooiste kamer van het huis/appartement die alleen wordt gebruikt voor gasten. Het was inderdaad ook een erg mooie kamer, met allemaal Ottomaanse versieringen. Bij binnenkomst kregen we allemaal een set pantoffeltjes, dat had ik hier nog niet meegemaakt (je doet wel overal je schoenen uit voordat je ergens naar binnen gaat). Het eten was erg lekker en we hebben een beetje over van alles gepraat, Istanbul, studeren, Nederland enz. Natuurlijk waren de toetjes het beste gedeelte van de maaltijd. Het was wel typisch dat de mannen bij ons aan tafel zaten en de vrouw en de dochter het koken en het opdienen deden. Na het eten gingen we naar Çamlca Tepesi, de heuvel waar ik ook al gelijk na mijn aankomst in Istanbul naartoe ben geweest, alleen was het deze keer nacht. Dat gaf dus een heel ander zicht, erg mooi. Daarna gingen we naar de kleine Çamlca Tepesi, met een soortgelijk zicht (op een iets ander deel van de stad) en een sjiek café waar we thee hebben gedronken. Dat was het nog niet, want daarna gingen we naar de kade van de Bosporus, naar Üsküdar bij de Kz Kulesi (Maiden Tower in het Engels, weet niet wat de Nederlandse naam zou zijn). Dat is een toren die op een eilandje 100 meter vanaf de kade staat, ook een leuk uitzicht. De kade daar is gezellig, er liggen tapijten en er lopen de hele tijd obers en mannen die van alles verkopen (kastanjes, simit, troep etc.) langs. Rond 12 uur was het tijd om weer naar huis te gaan, de laatste bussen rijden alleen om 11 uur, dus we moesten met de boot naar Beikta en vanaf daar met de taxi naar huis. Maar natuurlijk moest er nog wel even onderhandeld worden over het tarief van de taxi, na 11 uur ’s avonds is dat standaard het nachttarief, maar meestal kan je wel regelen dat je voor het dagtarief betaalt, ong. 2 keer zo goedkoop, dat lukte ook nu.
Dinsdag was ook een normaal dagje tot 6 uur, toen verliet ik de bieb om naar huis te gaan om te gaan eten (in de hoop dat er iemand zou koken). Daar kwam ik 2 huisgenoten (Zeki en Serkan) tegen, dus ik vroeg hen of er plannen waren voor het eten, maar zij gingen weer naar zo’n exchange commission dinner. Aangezien er thuis niks zou gebeuren qua eten, vroegen ze of ik mee wilde. Dat vond ik natuurlijk wel een goed idee, zondag was me goed bevallen. Gelukkig was het deze keer iets dichterbij, maar het eten was weer lekker (opnieuw de mannen bij ons aan tafel en de vrouwen in de keuken en aan het oberen). Na het eten hebben we nog de Champions League wedstrijd van Fenerbahçe zitten kijken onder het genot van veel kopjes thee (maar die zijn dan ook niet zo groot hier).
Woensdag had ik een kort dagje qua lessen, om 2 uur na mijn laatste les ontmoette ik Yasin (een vriend van Hasan en van mij die ik hier vorig jaar ontmoet heb) om naar Pendik te gaan, waar Hasans ouders wonen. Hij moest nog wat dingen voor z’n courses regelen, dus uiteindelijk verlieten we de campus pas rond 3 uur. Pendik is ongeveer de laatste buurt van Istanbul aan de zuid-grens van de Aziatische kant, dus het was een flinke tocht. Onderweg ontmoetten we Mustafa, een andere vriend van ons, hij ging ook mee. In totaal was het ongeveer 2.5 uur reizen, maar doordat we ook nog een uur hebben zitten wachten op Mustafa, waren we pas rond half 7 in Pendik (Hakan was er net). Daar hebben we echt superlekker gegeten, zo lekker had ik hier nog niet gegeten, en zo veel ook niet, ik heb echt te veel gegeten (maar ik moest m’n bord wel leeg eten). Hasans moeder (uiteraard zelfde rolverdeling weer) had hartstikke veel gekookt, volgens mij hadden er zeker 2 keer zo veel mensen kunnen eten. De hoeveelheid toetjes was nog meer overdreven, daar hadden waarschijnlijk 20 mensen van kunnen eten. Rond kwart voor 10 (vlak nadat ik m’n laatste toetje op had) vertrokken we weer, Hakan en Mustafa waren nog net op tijd voor de bus. Yasin en ik gingen naar zijn huis aan de Aziatische kant dus wij gingen met de dolmu (zo’n 15-persoons busje). Daar hebben we de 2de helft van de Champions League wedstrijd van Beikta gekeken (verloren door een goal in de verlenging) en toen ben ik gaan slapen (Yasin heeft nog tot 3 uur andere wedstrijden zitten kijken). Ik kon echt niet op m’n buik liggen, zo vol zat ik nog. De volgende ochtend kreeg ik ontbijt (de rest had al gegeten voordat de zon op kwam) en zijn we naar de universiteit gegaan. Ik vind de locatie van mijn appartement ideaal, maar het heeft ook wel wat om net als Yasin elke dag op weg naar je lessen een supermooi uitzicht vanaf de brug over de Bosporus te hebben. M’n lessen waren business as usual, maar na m’n laatste les ging ik naar de Turkish conversation club die de exchange commission organiseert. Het was typisch dat ik daar alle Turkse jongens kende, maar eigenlijk geen enkele exchange student. De “les” was wel interessant, we hebben wat uitdrukkingen geleerd en wat je in bepaalde situaties moet zeggen. Daarnaast hadden ze ook wat grappige filmpjes en de jongens maakten er ook wat leuks van. Hierna zijn Tanju en ik gaan eten in Doydos, het fastfood restaurant onder ons appartement, na een paar minuten kwamen nog 3 andere Turken die ook bij de conversation club waren erbij. Daar heb ik wat soep en weer een broodje friet (patso) gegeten. ’s Avonds kwam ik erachter dat mijn Turkse telefoonnummer niet werkte, vrijdag ben ik naar de winkel gegaan, waar ze mij vertelden dat ik over een week weer terug moest komen om m’n telefoon te laten registreren zodat de Turkse regering de blokkering kon opheffen (beetje dubieus, maar ’t zal wel). Op de terugweg kwam ik Serkan tegen, die ging ook naar een winkel van dezelfde telefoonmaatschappij, ik ben maar even meegelopen in de hoop dat zijn Turks een ander verhaal zou opleveren. Daar (in een andere winkel) hebben ze wat formulieren ingevuld en mij wat laten ondertekenen en 5 lira laten betalen en beloofd dat ik snel weer kon bellen. Nu (zaterdag) is dat nog steeds niet het geval, ik hoop maar dat ze de boel niet oplichten, ik heb geen idee wat ze hebben gedaan. Anders maandag maar weer terug met Serkan. Op de terugweg kwamen we wat exchange mensen tegen die ik kende, ze vertelden dat ze een trip aan het plannen waren en vroegen of ik meewilde, dat wilde ik ook wel, ik wilde er toch al naartoe en had nu ook gelijk reisgenoten. Het plan was om naar Troje (die van de film inderdaad), Izmir en Bursa te gaan met de bus, in het weekend van het suikerfeest. Dat bleek niet haalbaar te zijn, de bussen zijn allemaal al volgeboekt voor dat weekend waarin iedereen naar z’n familie gaat. We konden alleen een bus richting Bursa krijgen en we werden aangeraden een auto huren. Dat hebben de anderen gelijk gedaan en ze hebben ook het reisplan veranderd: we gaan nu rijden langs de kust van de Zwarte Zee in de richting van Trabzon. Daar wilde ik toch nog een keer naartoe, dus ik vind ’t ook prima. We vertrekken woensdagavond en we komen zondag weer terug, hopelijk genoeg voor ong. 2000km. Morgen gaan we even bekijken hoe we ’t precies gaan aanpakken, als we dat weten, kunnen we misschien wel wat logeeradresjes regelen. Vrijdag heb ik me ook nog opgegeven om naar Kapadokië (een gebied met erg mooie natuur) te gaan met een trip van de exchange commission. Ik probeer ook nog wat andere trips te plannen, maar het zal moeilijk worden om naar alle leuke plekken in Turkije te gaan.
’s Avonds ben ik naar Taksim gegaan, het moderne uitgaanscentrum van Istanbul. Daar ontmoette ik Steven (een Amerikaanse exchange student) en Nicholas (exchange student uit Engeland). We hebben wat gedronken op wat terrasjes en even later zijn we met wat Duitsers, een Turk, nog een Amerikaan en een Nederlander (die gaat ook mee op de Zwarte Zee trip) naar een andere club gegaan. Het was er wel gezellig, maar dat uitgaansleven blijft toch niet echt mijn stijl. Om half 2 wilden zij nog een andere club in, maar aangezien we daar entree voor moesten betalen en ik eigenlijk wel wilde gaan slapen, ben ik naar huis gegaan. Ik had gehoord dat er shuttle bussen van Taksim square naar de campus rijden, ik had gelukkig een half uur om deze te vinden, maar ik had er maar 5 minuten voor nodig. Voor 1.5 lira werden we naar mijn straat gereden en heb ik lekker geslapen.
Vandaag is het zaterdag en heb ik weer eens tijd om dit alles op papier te zetten. Vanavond ga ik weer naar een Turks familie diner. En voor de rest van weekend heb ik nog geen plannen, maar een beetje rust op z’n tijd is ook wel goed.